Pablo Otero sostén o tempo do poema na observación máis demorada e concisa, na pausa da cronoloxía.
«Son de novo./ Arrastrado á luz, entregado a ela coma unha ofrenda./ A forma esgotada dentro dunha forma nova./ Mesmo ao contrario, non sei./ Son?./ Tal vez unha partícula na historia da electricidade e o desexo./ Da escuridade á escuridade, nesta beira.»
Darbo é o primeiro poemario dun artista plástico e nel todo xesto leva consigo a idea de viaxe e descuberta. é unha homenaxe á luz, un acompañamento ata a súa despedida. Este libro é un misterio, unha cortina que debemos descorrer para adentrarnos no encontro cos espazos, coa memoria
